به نام خدا
آنکه بر علی(ع) تیغ کشید عبدالرحمن نبود که عبدالرحمن بر عابدترین عبد رحمان تیغ نمی کشد...
آنچه در ادامه ی پست آورده شده ، مرثیه ایست برای دل خودم ، وصف امام علی نیست که «در وصف نگنجد».
هنــوز نشستی منتظــر شـاید که از را(ه) برســه
شــاید که دسـت کوچیکت به دسـت آقا برسـه
شـاید هنــوز فکـر می کنی بازم میاد با دسـت پر
دست می کشه روی سرت بهت میگه غصه نخور
فکر می کنی که امشبم حس می کنی بابا داری
دوباره یادت میـــاره ، خــــــدا رو اون بالا داری
دوباره مهـــــربونیاش اشکُ میگیـره از چشــات
یادت میـره که چنــد سـاله پیش خــدا رفته بابات
امشـبُ منتظــر نباش امشب پاهاش جـون نداره
ولــی دلش پیش تو ئه که سفـــرتون نون نداره
چه جــوری طاقت میاری این همـه غصــه و غمُ
بگــم خـــدا چیکار کنــه دستای ابن ملجــمُ . . .
فـــزت و رب کعبـــشُ تمام کـــــوه ها شنیـــدن
از وقتــی افتاد رو زمیـــن ، پرنـده ها نپّـــــریدن
رودخــــونه ها آب ندارن آسمـــونم تیــره شـــده
اما علی چنــد ساعته به آسمــون خیــره شــده
پیش خـداش داره میــره آخــر رسـید به آرزوش
شـادی تمـوم شد رو زمین پیراهن سیـاه بپـوش
و چون بندگانم از دوری و نزدیکی ام پرسش کنند، به آنها بگو من به شما نزدیکم. هرکه مرا بخواند دعای او را اجابت می کنم.
«بقره - 186 »
«خدایا! مرا وسیله ای برای صلح و آرامش قرار ده. بگذار هرجا تنفر هست، بذر عشق بکارم. هرجا آزردگی هست، ببخشایم.هرجا شک هست ایمان، هرجا یأس هست امید ، هرجا تاریکی هست روشنایی و هرجا غم جاری است ، شادی نثار کنم.
الهی! توفیقم ده که بیش از طلب همدردی ، همدردی کنم و پیش از آن که مرا بفهمند ، دیگران را درک کنم زیرا در عطا کردن است که می ستانیم و در بخشیدن است که بخشیده می شویم و در مردن است که حیات ابدی می یابیم.»
«فرانسیس آسیسی»
« بگذار به جای اینکه دعا کنــم تا از خطــر ایمن باشـم ، بی مهابا به مصـاف آن بروم.
بگذار به جای اینکه برای تسکین دردم التماس کنم ، توانایی غلبـه بر آن را داشته باشم.
بگذار به جای اینکه در جبهه ی نبرد زندگی دنبال متحد بگردم ، به توانمندی های خود متکی باشم.
بگذار به جای اینکه نگران خود باشم ، دل به صبری ببندم که آزادیم را نوید می دهد.
عطایی کن تا از ترس فاصله بگیرم و رحمت تو را نه فقط در موفقیت هایم بلکه آن را در شکست هایم نیز احساس کنم.»
«رابین دارنات تاگور»
« هرگاه که به شکلی می گوییم " آمین " اتفاقی می افتد. »
«استلا تریل مان»
دوستی نوشته بود :
" برای از تو سرودن هوا مناسب نیست "
باور نکردم و حاصل آن ناباوری این شد:
سپاه چشــم سیاه تو بوالعجـــــایب شــــد
توان ز لشــــــکر قلبم ستاند و غالب شــــد
شـــدم اسیــــر و به لطف اســـارتم بر من
نثار بوســــــه به دست امیــــر واجب شــد
شکست خورده ام و سرخوشم ازاین اقبال
که هرچه باخت دلم لب دو چنـد صاحب شد
سـزاست گر به رکابت و گر به شمشیــرت
فنا شـــود دل و جانی که بر تو راغب شـــد
به یمن معجــــزه ای کز تو دید زاهـــــد پیر
بساط سجده یه آتش کشید و تائب شــــــد
تویی که شعــر سکوتت مرصــع است بگـو
غزل چگــــونه بر این دل نوشتــه قالب شد
به رغــم هجمــه ی توفان خانمان ســوزت
برای از تو ســـرودن هــــوا مناسب شــــد