بـا من بـرنـو به دوش یـاغی مشروطه خواه
عشق کاری کرده که تبریز می سوزد در آه
بعدها تاریخ می گوید که چشمانت چه کرد؟
بــا مـن تـنـهـا تـر از سـتـارخـان بـی سـپـاه
موی من مانند یال اسب مغرورم سپید
روزگـار من شـبـیـه کـتـری چوپان سیاه
هرکسی بعد از تو من را دید گفت از رعد و برق
کـنـده ی پـیـر بـلـوطی سوخت نه یک مشت کاه
کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود
یـک نـفـر بـایـد زلیخا را بیاندازد به چاه
آدمـیـزادست و عشق و دل به هر کاری زدن
آدم ست و سیب خوردن آدم ست و اشتباه
سوختم دیدم قدیمی ها چه زیبا گفته اند
« دانه ی فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه »
شعر از حامد عسکری
به نام خدایی که در این نزدیکیست ...
با شعرهای شاعر محترم - جناب آقای رستم پور - تاره آشنا شدم.. ربان بیاتشان را خیلی دوست دارم...آنقدر که تصمیم گرفتم به این کلبه ی بی عبور سری بزنم و بواسطه ی کلام دلشین ایشان - که به باور بنده تک تک کلماتشان بر آمده ار عمق دل می باشد - جانی تازه ببخشم...
-----
انگار تمام باورم را بردند
در فرصت پر زدن پرم زا یردند
هرجند کلاه را به من پس دادند
شمشیر کشیدند و سرم را بردند
-----
نه فروختنی اند
نه شمردنی
یادگار جستجوی تواند
این تاول ها
-----
حالم بهم می خورد
از دیدن آدم های عوضی
با آیینه دست نمی دهم!
محمد رضا رستم پور