دلتنگی

از سلمان فارسی خواستم به شعری مهمانم کند . گلایه از موی سفید کرد و به تبع آن نافرمانی طبع . اصرار داشت که شعرش دیگر نه تر است و نه شیرین . پافشاری کردم گفت : " هذیان نوشته ای دارم به نثر، نه مسجع است و  نه موزون . اگر خریداری به دو جو می فروشمش به تلافی غبن آدم از فروش آنچه به دو گندم فروختش ."

آنچه خواهید خواند حاصل آن معامله ی جوین است و گویا محصول تبی تند.

***** 

دلتنگم

دلتنگ لحظه های بی تکرار و وااسفاهای این همه تکرار

دلتنگم

دلتنگ فریادهای بی پروا، گوش خـــــــــراش ، از ســـــــردل ، درد دل، یا دل درد و حتی دل پیچــــــــه ، مستانه ، عاشقانه ، هـــــــــرچـــه .....

اما بی پروا ، فریاد ، نعره ......

دلتنگم

دلتنگ این همه تنگی ، دست تنگی ، چشم تنگی .....

اما دریغ از دلتنگی

دلتنگم برای دلتنگی

اما

دریغ از دل تنگی ، نوای چنگی ، نوری ، رنگی ، مستی ، ملنگی

ایستاده ام - چه ایستادنی، شرم آویختن –

در برابر آیینه ی زنگار بسته ی روزگار دورنگی

و مرد های پر عمل - چه عملی –

دماغی ، سرنگی

کراکی ، بنگی

و این آخرین آرزوی بر جای مانده

  - در دل مانده –

آرزو که نه

التماس دست های من برای پیوندی – هر چند کوتاه –

با سنگی

و پرواز تا شکستن آیینه

- همان آیینه

همان آیینه ی دو رنگی ، بد رنگی –

و رها شدن از هر ننگی

و جان بر سر پرواز سنگ نهادن – بسان آرش –

بی هیچ درنگی

و شاید آنگاه

پایان این همه دلتنگی ، تنگی ، تنگی ....

.

.

.

و شکستی دوباره

دوباره باختن بی هیچ جنگی

می مانم

نه به جای مانده  که درمانده ، وا مانده

با دریغ های کوچک ، آرزوهای قاصدکی و شعارهای بزرگ

و کمترین حقم از حلقومم نجوا هم بر نمی آورد

کمترین حقم

داشتن سنگی !

و یا برای فرار از حقارتم

شرنگی !

زمان..

زمان به من آموخت که دست دادن معنی رفاقت نیست؛  

بوسیدن قول ماندن نیست  

و عشق ورزیدن ...

ضمانت تنها نشدن نیست!

                                                                                        مارتین لوترکینگ

تفالی بر دیوان خواجه ی شیراز

بیــا  که  رایـت   منصـور پادشــاه     رسـید    

 نوید فتح و بشـارت  به   مهـر ومـاه  رسـید

جمال بخـت ز روی   ظفـر نقـاب     انداخــت   

 کمـال  عـدل  به   فریــاد  دادخـواه    رسـید

سپهـر دور  خـوش اکنـون کند که   مـاه آمد  

جهان به کام دل  اکنون رسـد که شاه رسـید

ز قاطعــان طریق این زمـان   شـوند  ایمــن    

 قوافــل دل  و دانـش  که   مـرد  راه  رسیـد

عزیز  مصــر  به  رغـــم   برادران  غیـــور    

ز قعـــر  چـاه  بر آمـد  به  اوج  مـاه  رسـید

کجاسـت   صـوفی  دجال فعل    ملحـد  شـکل   

 بگـو  بســوز  که  مهـدی  دین پناه   رسـید

صبا بگـوکه چهـا برسرم درین   غـم  عشـق   

 ز آتــش  دل  ســـوزان  و    دود  آه   رسـید

ز شـوق روی تو شـاهـا   بدین  اسـیر فـراق      

همان رسید کز آتش  به   برگ  کـاه   رسیـد

مـرو به خـواب که حافـظ   به   بارگاه  قبـول   

 ز ورد  نیـم شب و   درس  صبحـگاه  رسیـد

هرگاه خواستی درباره ی راه رفتن کسی قضاوت کنی  

 کمی با کفش های او راه برو... 

                                     دکتر علی شریعتی