سال های بی تو

 صبح دوشنبه است و سیاه است روز من

جارى شـــدى میان تب گریه ســـــوز من

دارم تلاش مى کنـــــــم از عمـــــق باورم

خـــــــــود را به یاد خاطـــــره هایت نیاورم

در باغ دل شکوفه ى عشقى به بار نیست

دنیا اگر چه ســــــبز ولیـــــــکن بهار نیست

صبح است وهر پرنده ازاین باغ خسته است

گلهاى مســت نرگس گلدان شکسته است

در زیر بار خاطــــــــره هـــــــــاى زیادى ات...

در اشـــــک هاى جـــــــارى غیر ارادى ات...

هى تکه تکه مى شـــــــوم این قلب مرده را

این چینى شکسته ى پیــــــوند خـــــورده را

تو نیستى براى تو بغضـــــــم گرفتــــه است

پاییـــــــزم و تمام مرا غــــــم گرفتـــــه است

من از نمـــــــاى فاصـــــــله ها در نگـــاه تو...

آغاز فصـــــــــل رویش مرگــــــــــم به راه تو

دلگیرم از تو از همــــــه ى آنچه بود و هست

متـــــروکه ام شبیـــــــه افق هاى دور دست

پژمرده روى صنـــــــدلى ام ســرد و میخکوب

دلمرده مثل ســـــــاحل غمگین پس از غروب

خاموش تر از این شب و این شـــــاعر صبــور

از جمعــــه هاى خلــــــــوت شهرى بدون نور

از مردنم که در تن چشمان تو کــــــــم است

از زندگى که بى تو برایم جهنـــــم اســــــت

از رفتنـــــــــت که باور یک اتفــــــــــاق بود...

بازار بى کســـــى دلــــــــــــــم داغ داغ بود!

از ابرها که گــــریه شــــــدند از هـــــواى تو

از من به ســــــــوى آخــــــــر بى انتهاى تو

از شـــهر دلگــرفتـــه که همپـــاى من شده

شهرى که جمله جمله ى انشاى من شده

شـــــــهرى که از نبــــــود تو پاییز مى شود

صبــــــح مرا غــــروب غـــــم انگیز مى شود

شهرى پر از فلز و جســـــد هاى نیمــه جان

شهرى که هر غــــــروب تو را گم کنى در آن

یک انتخــــــاب بد وســــــــط "بد" و "بدترین"

شــــــهرى شبیـــــه حبس ابد از تو در اوین

اینجا کســـــى شبیــــــه تو درکم نمى کند

. . . . . . هـــــم هواى تو را کم نمى کـــــند

من را ببخش اگر که زمین خــــــورده است عزیز

من سالهاست پشت خـــودش مرده است عزیز

من را ببخش اگـــــر کـه براى تو قصــــــه بافت

من را ببخش اگــــر کــــه پس از تو ادامه یافت

بعد از تو با حــــروف و قلـــــم همسفر شــدم

با بیت بیت مثنـــــوى ات شعــــله ور شــــدم

بعــــد از تو اشـــک بود و من و گام هاى هرز

بعـــد از تو جــــاده بود و جهانى بدون مـــــرز

بعــــد از تو ابر بود و من و بى ســــــتارگى

شعــــرى در آستانه ى خــــــود پاره پارگى

بعد از تو از تمام جهان ســـــــیر شــد دلم

از سال هاى بى تو فراگــــــیر شـــــد دلم

بیدار بودمت، همـــــه ى شـــــهر خواب بود

بعد از تو هر چه...هرچه که رفتم سراب بود

بعــــــد از تو روزهاى مرا مردگى گــــــرفت

دنیــــــا مرا بدون تو افســــــردگى گــرفت

بعد از تو سهم هر نفســـم انتقام شـــــد

یک عمر عشق و خاطــره با هم تمام شد

بعـــــد از تو مرگ روى بهارم جــــــوانه زد

ماتم سیاه چــــــادر خود را به خـــــانه زد

آوار شد جهان من و روى هــــم شکست

پاییز هم رسید و مرا توى هـــم شکست

پرشد فضاى شهر من از روزهـــــاى سرد

بارید روى خــــاک تنــــــم آســــــمان درد

از بى تو گـــــریه کـردم و باریدمت به رود

من بودى و تو بودم و دنیـــــــاى توى دود

بعد از تو دور شد جســــــدم از هر اتفاق

آینده را مچاله شــــــــدم گوشه ى اتاق

بعد از تو محو شد تن من پشت سایه ها

هى ســـــوختم میان تب از این کنایه ها

بیدارى ام پر از تو ، و کافه گلاســـه شد

دنیام، توى واژه ى غربت خلاصـــــه شد

کابوس من حــریم قفس بود در جــــنون

تزریق یک ســـــرنگ هوا لا به لاى خون

کابوس من غمى است به اندازه غروب

[هى دورتر تو را شدن از روزهاى خوب]

هى دورتر به خاطر تو تا همیشــــه ها...

هى باز هم ادامه ى من در کلیشه ها...

باید ولى به عشق تو پاى پیـــــاده شد

با یاد تو قدم زد و با درد ســـــــاده شد

باید ولى ادامــه شــــــد این راه دور را...

این جــــاده هاى بى نفس بى عبـــور را

کابوس من مســـیر غم انگیز رفتن است

جایى که حد فاصل من با خود من است

هرچند مرده خاطـــــــره ات لاى دفترم...

تو زنده اى میان نفــــس هــــــاى پرپرم

فردا ولى ادامه ى چشمان سبز توست

سیگار، با صداى تپش هاى نبض توست

فردا، بدون فلسفه چینى...بدون بحث ...

تصویر دیگرى ست از این روزهاى نحس...

(ابوالفضل جبیبی)

نقل از وبلاگ هواداران غزل پست مدرن