به نام خدا   

آنکه بر علی(ع) تیغ کشید عبدالرحمن نبود که عبدالرحمن بر عابدترین عبد رحمان تیغ نمی کشد...

آنچه در ادامه ی پست آورده شده ، مرثیه ایست  برای دل خودم ،  وصف امام علی نیست که «در وصف نگنجد». 

هنــوز نشستی منتظــر شـاید که از را(ه) برســه 

شــاید  که  دسـت کوچیکت به دسـت  آقا  برسـه 

شـاید هنــوز فکـر می کنی  بازم میاد با دسـت پر 

دست می کشه روی سرت بهت میگه غصه نخور 

فکر می کنی که امشبم حس می کنی بابا داری 

دوباره  یادت میـــاره  ، خــــــدا رو  اون  بالا  داری 

دوباره  مهـــــربونیاش  اشکُ میگیـره  از چشــات 

یادت میـره که چنــد سـاله پیش خــدا رفته بابات 

امشـبُ منتظــر نباش امشب پاهاش جـون نداره 

ولــی دلش پیش تو ئه  که سفـــرتون  نون نداره 

چه  جــوری طاقت میاری این همـه غصــه و غمُ 

بگــم خـــدا  چیکار کنــه  دستای ابن ملجــمُ . . .

فـــزت و رب کعبـــشُ  تمام کـــــوه ها  شنیـــدن 

از وقتــی افتاد رو زمیـــن  ، پرنـده ها  نپّـــــریدن 

رودخــــونه ها آب ندارن آسمـــونم تیــره شـــده 

اما علی چنــد ساعته به آسمــون خیــره شــده 

پیش خـداش داره میــره  آخــر رسـید به آرزوش 

شـادی تمـوم شد رو زمین پیراهن سیـاه بپـوش