تا چه رنگ آورد این چرخ کبود..

برســان باده که غـــم روی نمـــود ای ساقــی
ایـن شبیخــون بــلا بـاز چـــه بـود ای ساقــــی 
 

حالیــا نقـــش دل ماســـت در آیینــه ی جــــام
تا چــه رنگ آورد ایــن چــرخ کبــود ای ساقــی 

دیــدی آن یــار که بستیــم صــــد امیــــد در او
چون به خون دل ما دست گشــود ای ساقـــی
 

تیـــــره شـــد آتـش یزدانـــی مــا از دم دیـــــو
گرچـه در چشــم خود انداختـه دود ای ساقــی
 

تشنـــه ی خون زمین است فلک ، ویـن مــه نو
کهنه داسی ست که بس کشته درو ای ساقی 

منتـــی نیســت اگــر روز و شبــــی بیشــم داد
چـه ازو کاســت و بر من چـه فزود ای ساقـــی
 

بس که شستیم به خوناب جگر جامه ی جـــــان
نــه ازو تــار به جــا ماند و نه پــود ای ساقــــــی
 

حــق به دست دل من بود که در معبــد عشـــق
ســر به غیـــــر تو نیــــاورد فـــرود ای ساقــــی 

ایـن لـب و جــام پــی گــردش مـی ســاخته انـد
ورنـه بی مـی و لـب جــام چه سـود ای ساقــی 

در فــروبنــد که چ«ون سـایه در این خلـوت غـــم
با کسـم نیسـت سـر گفـت و شنــود ای ساقــی