ماه

ای ماه تو هنوز همان ماه هستی 

پیوسته - با همان گام - 

                             آرام 

آرام ، از هلال به تربیع ،بدر،محاق.. 

و باز از محاق بر میخیزی 

- بی هیچ اخم و عاطفه ای ـعین ماه پیش 

ای ماه 

وقتی که من کودک بودم  

                               تو ماه بودی 

وقتی که من جوان بودم  

(و پیر می گذشتم از هر چیز) 

تو ، باز ماه بودی 

وقتی که من به پیری می رفتم  

(و می نوشتم از مرگ) 

تو باز ماه بودی 

و اکنون که من 

ـ شانه به شانه ی مرگ - از ساحل های خاموش می گذرم 

و ریگ روزها را 

در باتلاقهای تیره و راکد می اندازم 

تو باز ماه هستی.... 

ای ماه ! 

ـبی اعتنا به ما و شب ما   - ترا 

پروای نام و ننگی نیست 

نه مدح شاعرانت می دارد شاد 

نه ناسزای شبرو هایت ، ناشاد 

پیوسته بر مدار خودی 

                       منوچهر آتشی